---

Pojawienie się rogów myśliwskich tzw. trompes de chasse w XVII wieku we Francji, wpłynęło na poszerzenie możliwości brzmieniowych i wyrazowych wielu kompozycji tego okresu. Wykorzystywano je do ilustracji motywów łowieckich. W komedio-operze J.B. Lully’ego „La princesse d’Elide” napisanej do tekstu Moliera, wystawionej w 1664 w Wersalu, kompozytor używa sześciu rogów. W tym samym roku również w Wersalu Philidor pokazuje widowisko „Les plaisirs de l’ile enchantee”, w którym bierze udział pięcioosobowy zespół trompes de chasse. W roku 1709 J.B. Morin (1677-1754) tworzy swoje słynne „La chasse du cerf” z rozbrzmiewającymi rogami francuskimi w pomysłowo zakomponowanej scenie z polowania. Na przestrzeni ostatnich trzech stuleci muzyka na trompes de chasse podążała w kierunku form bardziej złożonych. Proces ten rozpoczęły krótkie fanfary, epizodyczne wstawki w operach, baletach i widowiskach, a zakończony został wieloczęściową Mszą uroczystą św. Huberta (Messe Solennelle de Saint Hubert). Wykorzystano w niej muzykę różnych kompozytorów z przełomu XIX i XX wieku. Znalazły się tam utwory Tyndarea Gruyer’a (1900), Huberta Obry’ego (1890), Gustawa Rochard’a, Victora Viney’a. Poszczególne części mszy wykonywane na rogach przeplatają interludia czyli wstawki organowe zaczerpnięte z „Livre d’orgue” Dandrieu’a. Jean Francois Dandrieu (dadrio) pochodził z rodziny muzyków. Żył w Paryżu latach 1682-1738. Zajmował przez jakiś czas stanowisko organisty kapeli królewskiej. „Livre d’orgue” – „Książka na organy” zawiera kompozycje wydane pośmiertnie w 1739 roku. Są one uporządkowane wg. tonacji D, G, A, d, g, a. W Mszy uroczystej św. Huberta wykorzystano kompozycje organowe Dandrieu’a w tonacji D-dur.