---

Joseph Haydn ( 1732 – 1809 ), obok Mozarta i Beethovena, należy do klasyków wiedeńskich. Elementy łowieckie w jego kompozycjach pojawiają się w drugim i trzecim okresie jego twórczości czyli po roku 1761. Wiele wcześniejszych symfonii Haydna reprezentuje typ muzyki programowej. Wykorzystuje do tego celu różne charakterystyczne efekty, stwarza odpowiednie nastroje nawiązując w ten sposób do obrazów z natury. Myśliwską tematykę określają tytuły „Z sygnałem rogu” („Hornsignal”) lub „Na stanowisku”, których autorem był sam kompozytor. Symfonia D-dur nr.31 „Hornsignal” powstała w roku 1765. W tym czasie Haydn zajmował stanowisko nadwornego kapelmistrza i kompozytora na dworze księcia Esterhazego w Eisenstadt. Symfonię rozpoczynają dostojne akordy grane przez kwartet waltorni, poczym rozpoczyna się solo rogu grającego oktawy. Ten przewijający się przez całą pierwszą część motyw, nawiązuje do sygnałów wydobywanych z rogów zwierzęcych podczas polowań na Węgrzech i w Rumunii. Chór czterech waltorni tworzy melodyczny związek między początkiem i końcem pierwszej części symfonii. Innym utworem, w którym występuje element polowania jest Symfonia D-dur nr.73 „La chasse” („Polowanie”).Tytuł wiąże się z finałem pierwotnie skomponowanym jako muzyka grana w przerwach opery Haydna „La fidelta premiata”, w której pojawia się Diana - bogini łowów i lasów. Finał (Presto) – „La chasse” uważany jest za najbardziej udaną część symfonii. Oparty na wdzięcznym temacie, rozwijającym się w charakterystycznym rytmie w metrum na 6/8. Nastrojowy, leśny koloryt dzieła podkreślają rozbrzmiewające sygnały rogów oraz fanfary, przekształcające się (w przetworzeniu) w muzyczne polowanie z naganką. Późniejsze dopisanie trzech pierwszych części symfonii poprzedzające „La chasse” nawiązują do sielankowego charakteru Finału. Wiedeński wydawca Christoph Torricella opublikował w 1782 roku nuty pod zmienionym tytułem „Grand Simfonie en 10 partie”.