---

Przekrój europejskiej muzyki łowieckiej rozpoczyna znana fanfara „Le Point du jour” ( le płę du żur) czyli „Fanfara na świt” skomponowana w 1765 roku przez markiza Marc Antoine de Dampierre ( 1676 – 1756 ) – wirtuoza gry na rogu myśliwskim i zarazem wielkiego łowczego Ludwika XV. Utwór posiada wewnętrzną trzyczęściową strukturę o następujących podtytułach: „Noc”, „Brzask” i „Wschód słońca”. Wielka Msza św. Huberta ( „La Grande Messe de Saint Hubert” ) jest wersją ułożoną przez Julesa Cantina (1874 – 1956 ) i wydaną w Paryżu w 1934 roku. Opracowania dla wspaniałego profesjonalnego zespołów rogów Parforce - Detmolder Hornisten dokonał Michael Höltzel. Gioacchino Rossini został zaproszony do udziału w królewskim polowaniu w lasach Compiegne ( kąpień ) pod Paryżem. Z tej okazji w roku 1828 powstała kompozycja „Spotkanie na łowach” ( „Le Rendez-vous de chasse”) na cztery rogi dampierowskie z towarzyszeniem orkiestry. Poświęcona była pamięci markiza Dampierra. Ważne miejsce w czeskiej muzyce łowieckiej zajmuje Ondrej Anton (1754 – 1831 ) - trębacz na zamku książąt Schwarzenberg w Czeskim Krumlovie. W swoich fanfarach wykazał dużą znajomość obyczajów myśliwskich, uzupełniając zapisy nutowe opisem ich praktycznego użycia. Muzyka, którą Anton uświetniał książęce łowy została wydana pod wspólnym tytułem „Utwory łowieckie” ( „Lovecke kusy”). Leopold Koželuh ( 1747 – 1818 ) uczestniczył w 1791 roku w polowaniach w Jemčicach – dobrach należących do hrabiego Jana Rudolfa Černina. Z tej okazji powstał zbiór 11 fanfar trzygłosowych oraz kilka sygnałów jednogłosowych. Wśród nich znalazła się znana, uroczysta „Wahtel-Fanfaren” czyli „Przepiórcza fanfara”. Przedstawicielem austryjackiej muzyki myśliwskiej jest Josef Schantl (1842 – 1902 ). Spośród zaprezentowanych fanfar trzy pochodzą z cyklu węgierskiego, opartego na muzyce ludowej. Wykorzystuje bogate i różnorodne możliwości brzmieniowe rogów parforce.